Parafia św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Pustelniku

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza (Łk 15, 1-32)

Zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: „Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi”.
Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: „Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: «Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła».
Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.
Albo jeśli jakaś kobieta, mając dziesięć drachm, zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: «Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam».
Tak samo, powiadam wam, radość powstaje u aniołów Bożych z jednego grzesznika, który się nawraca”.
Powiedział też: „Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: «Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada».
Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie.
A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał.
Wtedy zastanowił się i rzekł: «Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników».
Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca.
A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: «Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem». Lecz ojciec rzekł do swoich sług: «Przynieście szybko najlepszą suknię i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi. Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się; ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się». I zaczęli się bawić.
Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to znaczy. Ten mu rzekł: «Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego».
Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: «Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę».
Lecz on mu odpowiedział: «Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się»”.

XXIV NIEDZIELA ZWYKŁA – 15.09.2019 r.

Powstanie Pustelnika

3 grudnia 201521 grudnia 2016 admin

Legenda

W roku 1963 do ks. Proboszcza Wacława Dzilińskiego przyszedł jeden starszy mężczyzna, dawny mieszkaniec Pustelnika, od którego ks. Proboszcz usłyszał „wiadomości z historii Pustelnika”.

Oto, co ks. Dziliński zapisał w kronice parafialnej.

„W dawnych latach dzisiejszy Pustelnik miał się nazywać Czarnowody. Miała to być większa osada, a raczej miasteczko, w którym były: dwie apteki,[…] browar, oraz wytwórnia broni. W czasie najazdu tatarskiego osada Czarnowody została zniszczona. Zniszczono również kościół, który miał stać w ogrodzie. W zniszczonych Czarnowodach zamieszkał jakiś zakonnik, który pobudował małą kapliczkę. W pobliżu nie było zupełnie osad ludzkich. Ze względu na pustkowie jakie się wytworzyło po spaleniu, tego zakonnika – księdza nazwano Pustelnikiem. Stąd […] nazwa osady Pustelnik. Są to wiadomości zapodane. Nie wiadomo czy są one prawdziwe.”

Krótka historia

Dalej w kronice parafialnej czytamy.

„W Archiwum parafialnym znaleziono, że założycielem parafii Pustelnik był książę mazowiecki Bolesław, który w 1440 roku z posiadłości swoich wydzielił pewne grunty na utrzymanie proboszcza”.

W 1540 roku przy istniejącym już kościele filialnym św. Katarzyny, biskup płocki Jakub Buczacki erygował tutejszą parafię.

22 października 1843 roku staraniem ks. proboszcza Tomasz Mościckiego, ofiar parafialnych i hojnej pomocy hrabiego Stanisława Grabowskiego stanął kościół drewniany istniejący do 1987 roku. Kościół ten poświęcił biskup Tomasz Chmielewski. Do chwili obecnej z dawnego kościoła zachowały się dwa dzwony z 1920 i 1928 roku, „Stanisław” i „Józef”, które służą w parafii do dziś.

Księża Proboszczowie naszej parafii →

XXIV NIEDZIELA ZWYKŁA – 15.09.2019 r.