I dlatego to, od czego uchylił się uprzednio przez ucieczkę, teraz chętnie przyjmuje i królestwa, którego nie chciał przyjąć, gdy miał jeszcze żyć na świecie, teraz, gdy przez mękę krzyża miał już odejść z tego świata, przyjąć nie odmówił. Przez to chciał jasno pouczyć, że jest władcą królestwa nie czasowego i ziemskiego, ale takiego, do którego dochodzi się przez pogardę śmierci, chwałę zmartwychwstania i tryumf wniebowstąpienia. Św. Beda (+735)

Oto odpowiedź Mądrości: „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień.” Czyż nie zmusił ich, aby zastanowili się nad sobą? Na zewnątrz oskarżali fałszywie, a wewnętrznie nie zastanawiali się nad sobą; widzieli cudzołożnicę a nie widzieli siebie cudzołożących. Św. Augustyn (+430)

Kto odstąpił od Kościoła – opuścił dom i ojczyznę przez Boga przygotowaną i „udał się na obczyznę, w daleką krainę”. Co jeszcze bardziej oddala, to odejście od siebie samego, odłączenie się nie przestrzenią lecz złym postępowaniem, to pod działaniem żaru światowej rozwiązłości, wzięcie rozwodu z dobrym postępowaniem. Kto od Chrystusa się odłącza, kto od Kościoła odchodzi, jest wygnańcem z ojczyzny niebieskiej a staje się obywatelem świata i jego orędownikiem....

Dzisiejsza Ewangelia to przepis na leczenie każdej chorej duszy. Jesteś uczniem Chrystusa, cichego i miłosiernego, który dźwigał nasze słabości. Gdyby brat twój, z początku się opierał przyjąć takiego Jezusa, bądź cierpliwy, a gdyby po raz drugi się opierał, nie trać nadziei. Jeszcze jest czas na leczenie. A gdyby później jeszcze się opierał, bądź owym łaskawym rolnikiem; proś Pana, by go nie wycinał, ale pozwolił okopać, wziąć w opiekę...

W tym przemienieniu chodziło głównie o to, żeby usunąć z serca uczniów zgorszenie krzyża, a ujawnieniem majestatu i dostojeństwa zapobiec zachwianiu się ich w wierze, jakie mogłoby nastąpić na widok poniżającej, choć dobrowolnie podjętej męki. Św. Leon Wielki (+460)

Człowiek i grzesznik to są niejako dwie rzeczy. To co słyszysz o człowieku – Bóg uczynił; to co słyszysz o grzeszniku – człowiek sprawił. Zgładź to co uczyniłeś, aby Bóg ocalił to, co On uczynił. Powinieneś nienawidzić w sobie swoje dzieło, a miłować w sobie dzieło Boga. Skoro zacznie ci się nie podobać to, co uczyniłeś, to jest początek twoich dobrych dzieł, bo oskarżasz swoje złe czyny. Początkiem dobrych czynów jest wyznanie...

Najlepszym przewodnikiem przez życie nie będzie ślepiec – jak mówi Pismo – który innych ślepców prowadzi w przepaść, ale Logos, który dokładnie widzi i który przenika głębiny ludzkich serc. Św. Klemens Aleksandryjski (+212)

Tę samą bowiem cześć i posłuszeństwo względem ojca rodziny mają dzieci i niewolnicy; dzieci jednak mają większą ufność, bo większa i bardziej chwalebna jest działalność wolności niż posłuszeństwo niewolnika. Ponieważ Prawo zostało nadane niewolnikom, pouczało duszę przez rzeczy zewnętrzne i cielesne, ciągnąc ją jakoby więzami do posłuszeństwa przykazaniom, aby człowiek nauczył się zgadzać z Bogiem. Św. Ireneusz (+202)

Jak wędrownik tym lepiej idzie, im lżejszy jego tobołek, tak w wędrówce życia ten szczęśliwszy, kto ubóstwem się podpiera i nie stęka pod ciężarem bogactw. Proś Boga, by dał ci tyle, byś z biedy nie musiał kraść a jeśli będziesz miał dobra, byś Mu nie urągał pychą. Minucjusz Feliks (+II/III w.)

W Piotrze – który całą noc pracując nic nie ułowił, ale zarzuciwszy sieci na słowo Chrystusa złowił mnóstwo ryb, a jednak w słowach: „ Wyjdź ode mnie Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym” nie przypisuje sobie tego sukcesu – mamy obraz tego, który przepowiada Ewangelię. Gdy polega on tylko na własnej mocy, nie odnosi żadnego pożytku, opierając się jednak na mocy Bożej, osiąga wielki zysk. Ludolf Kartuz...