Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 11, 1-10)

Gdy się zbliżali do Jerozolimy, do Betfage i Betanii na Górze Oliwnej, Jezus posłał dwóch spośród swoich uczniów i rzekł im: „Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz przy wejściu do niej znajdziecie oślę uwiązane, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj. A gdyby was kto pytał, dlaczego to robicie, powiedzcie: «Pan go potrzebuje i zaraz odeśle je tu z powrotem»”.
Poszli i znaleźli oślę przywiązane do drzwi z zewnątrz, na ulicy. Odwiązali je, a niektórzy ze stojących tam pytali ich: „Co to ma znaczyć, że odwiązujecie oślę?” Oni zaś odpowiedzieli im tak, jak Jezus polecił. I pozwolili im.
Przyprowadzili więc oślę do Jezusa i zarzucili na nie swe płaszcze, a On wsiadł na nie. Wielu zaś słało swe płaszcze na drodze, a inni gałązki zielone ścięte na polach. A ci, którzy Go poprzedzali i którzy szli za Nim, wołali: „Hosanna. Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które przychodzi. Hosanna na wysokościach.”.

Słowo na tydzień


Znał bowiem ich chciwość: byli bardziej chciwi niż ludzcy. Inny Ewangelista powiada, że spojrzał po nich, gdy się ich pytał, aby ich także do siebie wzrokiem przyciągnąć, ale pomimo tego nie stali się lepszymi.

Św. Jan Chryzostom (+ 408)

Wierzymy w jednego Ojca, Początek i Przyczynę wszystkich rzeczy, nie zrodzonego z nikogo, bo tylko On nie ma przyczyny i nie jest zrodzony, a jest Stwórcą wszechrzeczy, Ojcem zaś jest z natury tylko jednorodzonego Syna swego, Pana naszego, Boga i Zbawiciela Jezusa Chrystusa, a dawcą Ducha Przenajświętszego.

Św. Jan Damasceński (+ 749)

Jak długo żyje człowiek w ciele, musi walczyć z wieloma dzikimi szatanami. Ale niejednokrotnie szatan, przez wielu żelaznymi łańcuchami nie związany, został ujarzmiony słowami modlitwy człowieka, dzięki mieszkającemu w nim Duchowi Świętemu … Otwórzmy Duchowi Św. drzwi! Bo On chodzi dookoła i szuka godnego, szuka, komu by udzielić darów czyli Siebie.

Św. Cyryl Jerozolimski (+386)

Przez cały więc ten czas, jaki upłynął od Zmartwychwstania Pana do Jego wniebowstąpienia, Opatrzność Boża troszczyła się o to, aby swoich pouczyć, aby uczynić oczywistym i wyryć w ich sercach to przeświadczenie, że Pan nasz Jezus Chrystus naprawdę zmartwychwstał, On który prawdziwie stał się człowiekiem, prawdziwie cierpiał i umarł! W ten sposób błogosławionych apostołów i wszystkich uczniów, tych tak strwożonych Jego śmiercią na krzyżu i powątpiewających w Zmartwychwstanie, tak wreszcie umocniła rzeczywistość prawdy, że kiedy Pan wstępował na niebiosa, już nie tylko nie doznawali jakiegoś uczucia smutku, ale przeciwnie, byli napełnieni wielkim weselem.

Św. Leon Wielki (+460)

Całe Pismo Św. jest pełne przykazań Pańskich; dlaczego więc Pan mówi o miłości, jako o szczególnym przykazaniu: ”To jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali”? Nie inna tego przyczyna jak ta, iż wszystkie przykazania mają źródło tylko w miłości i wszystkie stanowią jedno przykazanie; co bowiem jest nakazywane, na samej miłości tylko się opiera. Jak liczne gałęzie drzewa wyrastają z jednego korzenia, tak też wszystkie cnoty rodzą się z jednej miłości. Nie ma gałąź zieleni dobrego czynu, jeśli z korzeniem miłości się nie łączy. Przykazania więc Pana są liczne, a zarazem są czymś jednym: są liczne poprzez różnorodność czynów, ale mają jeden korzeń, którym jest miłość.

Św. Grzegorz Wielki (+604)

„Jeśli będziecie trwali we Mnie – mówi Pan – i słowa Moje w was będą trwały, cokolwiek będziecie chcieli, proście, a stanie się wam”. Trwając więc w Chrystusie, czego mogę pragnąć, jak nie tego tylko, co jest zgodne z wolą Chrystusa? Czegóż mogę chcieć trwając w Zbawicielu, jak tylko tego, co służy zbawieniu.

Św. Augustyn (+430)

Czynił to, do czego nawoływał, pokazał to, co nakazywał. Dobry Pasterz oddał za swe owce życie swoje, aby w naszym sakramencie w swe ciało i krew się przemieniać, i owce, które odkupił, nasycić pokarmem swego Ciała. Gardząc śmiercią wskazał nam drogę, jaką iść winniśmy, dał nam wzór, jaki mamy naśladować.

Św. Grzegorz Wielki (+604)

Jeśli ktoś uważnie czyta Pisma (Starego Przymierza), to znajdzie, że jest w nich mowa o Chrystusie i że znajdują się w nich wyobrażenia nowego powołania. To jest bowiem ten skarb ukryty w roli, czyli na tym świecie – rolą bowiem jest świat – a jest on ukryty w Pismach, bo przez figury zapowiadające przyszłość i przypowieści, przedstawiono to, co nie mogło być zrozumiane po ludzku biorąc, nim przyszło wypełnienie tego, co przepowiedzieli prorocy, to jest przyjście Chrystusa.

Św. Ireneusz (+202)

Powiedział do nich: „Pokój wam. Jako Mnie posłał Ojciec i Ja was posyłam”. To znaczy: jak Bóg Ojciec wysłał Mnie jako Boga, tak i Ja, człowiek, wysyłam was jako ludzi. Ojciec wysłał Syna, gdy postanowił Jego wcielenie dla odkupienia ludzkości. Chciał, aby przyszedł na świat, żeby cierpiał, a jednak kochał Syna, którego posłał na mękę. Wybranych apostołów Pan nie wysyła dla zażywania radości świata, lecz jak sam został wysłany dla cierpienia, tak i uczniowie, mimo iż ich miłuje, są wysłani na świat, aby cierpieli.

Św. Grzegorz Wielki (+604)

Chrystus zmartwychwstał, a razem z Nim i my powstaliśmy do nowego życia. Radosny dzień Zmartwychwstania przypomina uczniom Chrystusa, że noszą w sobie życie Pana Zmartwychwstałego, że już nie należą tylko do tego świata. Wczoraj dałem się ukrzyżować z Chrystusem, dzisiaj razem z Nim okrywa mnie chwała; wczoraj razem z Nim dałem się zabić, dzisiaj wracam do życia. Wczoraj wszedłem z Nim do grobu, dziś z Nim powstaję z martwych.

Św. Grzegorz z Nazjanzu (+390)

Copyright © 1540-2024 Parafia Rzymskokatolicka p. w.  św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Pustelniku
Wszystkie prawa zastrzeżone.

Skip to content